Op voorhand waren de voorspellingen niet gunstig. Maar na dag 1 veranderde de Sumava in een witte wereld. Prachtig!
Skiën of wandelen?
Zondag aan het eind van de middag verzamelden we bij het prachtig gelegen starthotel in Bucina. Je moet er even wat voor doen om er te komen, maar dan waan je je ook wel op een unieke plek: tussen de restanten van het ijzeren gordijn kijk je zo naar de Alpen. De sneeuwcondities waren behoorlijk slecht te noemen maar YR.No, de immer betrouwbare Noorse weervoorspeller, beloofde dat het goed zou komen. Na een klassiek Tsjechisch diner en korte kennismaking, doken we al snel ons bed in. Zouden we morgen op de ski’s kunnen? Of wordt het alsnog wandelen?
De kop is eraf
Bij het ontbijt kwam de regen met bakken uit de hemel. Reisleider Saar besloot daarom het ochtend-langlaufprogramma wat uit te stellen en benutte de tijd om iedereen de geplande route van de week uitgebreid te laten zien. Met de kaarten en een kop koffie erbij hadden we in ieder geval genoeg stof tot toerlanglaufpraat, bij kaarslicht, want de stroom was inmiddels ook uitgevallen! Rond 11:00 uur hield de regen op. We trokken meteen onze jassen aan en maakten de eerste BC-meters op de velden rondom het hotel. Oefenen op techniek, met en zonder stokken, in elk geval intensief genoeg om op de lunch aan te vallen. Een relaxt middagtochtje volgde, alhoewel: we werden meteen op de proef gesteld met klunen over boomstammen, beekjes en af en toe wat sneeuwloze stukjes. De kop was eraf en meer sneeuw zou vallen die nacht!
Sneeuw!
En dat klopte! Dinsdagochtend werden we wakker in een witte wereld. En nadat Rick onze bagage had opgehaald trokken we het versbepoederde bos in. Prachtig! Backcountry pur sang, eigen spoor trekken en om je heen hoorde je niet veel meer dan de wind door de bomen. Op naar Kvilda voor een lunch en vervolgens door naar Zadov. Een lange etappe met veel hoogtemeters, maar alleen op de wereld. Hoogtepunt was toch wel om vanuit het bos ineens op een witte vlakte met uitzicht te komen, het lijkt wel Scandinavië!
De eigenaar van het hotel stond ons met een grote glimlach op te wachten, ook wel enigszins bezorgd waar we bleven, want het liep al tegen vijven en om 18:00 uur moesten we toch echt aan tafel… De kamers waren ruim, sommige mensen hadden zelfs 2 badkamers tot hun beschikking! Heerlijk bijkomen, welverdiend na zo’n verplaatsingsetappe!
Techniek oefenen
De dag erna oefenden we ’s ochtends nog meer op de techniek in het stadion: diagonaalpas, afzetten, telemark houding, bochtjes, om zo de rest van de week nog makkelijker te kunnen toeren. In de middag kozen een aantal mensen voor een langlauftocht door het verstilde bos, een paar anderen maakten een mooie wandeling op eigen gelegenheid. Bij de tocht legden we de nadruk op het kiezen van een route. Wat doe je bijvoorbeeld als je op een hek stuit? En hoe houd je iedereen bij elkaar? Na een duik in het zwembad van het hotel genoten we wederom een 3-gangen maaltijd!
Hier wil je wel een week blijven!
En donderdag stond alweer de 2e verplaatsing van deze Backcountry Trekking Sumava op de planning. Eerst met de skibus omhoog naar het stadion, wat op zich al een avontuur is. Gezellig tussen de Tsjechische kinderen snoven we een stukje lokale cultuur op. Het had weer goed gesneeuwd, waardoor de etappe zich van zijn beste kant liet zien! Veel dierensporen en een heerlijke koffiebreak bij een half-open schuilhutje. De lunchplek in Horska Kvilda is een klassieker, tussen de lokale langlaufers genieten we van palacinka’s, liwansen of een bord pasta! Genoeg om de tweede helft in te gaan. Eerst een stukje berkenbos, uniek voor dit gebied! Saar verheugde zich al op de aankomst in Modrava, het hotel daar is zo authentiek, daar wil je wel een week blijven! Wij hadden er nu een dag tot onze beschikking, en wat voor een!
Mag dit nog dagen duren?
In de ochtend sneeuwde het, hard! Dik ingepakt maakten we een ronde naar de lokale bergtop en vochten we tegen de elementen van de winter. In een compact rijtje trokken we genietend naar boven. Mag dit nog dagen duren? Voor een aantal wel, die wilden na een lunch in de lokale brouwerij nog wel een middagrondje doen. Relaxt, was de bedoeling! Maar zoals Saar dat graag ziet, was er ineens avontuur! Lenigheid en behendigheid werd getest, we klauterden over bomen als een soort mikado. Dat dit op toerlanglaufskies mogelijk is, dat is toch bijzonder! De lach op onze gezichten groeide en groeide, maar helaas drong ook de tijd … dus toch een efficiënte doorsteek zodat we net voor het donker binnen konden zijn. Wat een avontuur!
Het ijzeren gordijn
En toen was het ineens zaterdag, alweer de laatste tocht van de week. Op naar Bucina, waar we ook gestart waren. Over een stukje ijzeren gordijn, maar over het prachtig ongerepte grenspad van Duitsland en Tsjechië maakten we een schitterende tocht. Lunchen met onze boterhammen, in de natuur, met een mooi stiltemoment om nog eens terug te denken aan wat we de afgelopen week allemaal beleefd hadden.
En in Bucina voelde het inmiddels als thuiskomen. Ook was het uitzicht zo helder als het maar zijn kon en de gefrituurde bloemkool (lokale specialiteit) niet te versmaden. Een mooie afsluitavond!
Reisleider Saar bedankt Rick voor het chaufferen en bagage verplaatsen en de hele groep voor de mooie avonturen! Wat een topweek.
Ook toerlanglaufen in Tsjechië?
Ga naar de reispagina voor meer informatie, data en prijzen.
