Zondag 16 februari ging de eerste Sumavsky langlaufweek met 11 deelnemers (het maximum aantal van deze reis) van start. Het hoogstgelegen hotel van de Tsjechische Sumava, ook etappeplaats van de Sumava langlauf- en BC-trektocht, was voor deze week het basecamp. Tijdens de week bleek dit uitgangspunt in deze sneeuwarme winter een geweldige keus!
Gezellige groep
Tijdens de kennismaking vóór en tijdens het avondeten merkte je al meteen dat het een hele gezellige week zou worden. Alle deelnemers hadden al minstens één andere Vasa Sport-reis gedaan en de meesten kenden elkaar dan ook al ergens van.
GPS-instructie, eerste les en middagtocht
Maandagochtend startten we met een GPS-instructie. De wirwar aan loipes maakte dit hulpmiddel hier echt onmisbaar. Daarna gingen we de veel te warme sneeuw in voor de eerste les van ruim een uur. De groep was verdeeld in 5 x rood en 6 x blauw, Helene gaf de blauwe groep les en Sidney de rode. De rest van de dag was er nog tijd genoeg voor een lekkere tocht naar Finsterau en/of Knizeci Plane, waar ook lekker geluncht kon worden.
Skatingles en snowshoetocht op dinsdag
Ook op dinsdag begonnen we met een langlaufinstructie. De rode groep ging ditmaal skaten, de blauwe hield het bij klassiek. Plaats van handeling was weer de Buchwaldloipe, net over de Duitse grens, die vlak langs het hotel loopt (er staat nog een origineel stukje ijzeren gordijn).
De Duitse loipes lagen er nog prima bij, maar de conditie van de Tsjechische loipes was, na het warme weer en de nieuwe sneeuw, niet meer geweldig. Tijd dus voor een snowshoetocht. Wat is dat toch een leuke manier om je door de sneeuw voort te bewegen. De meesten hadden het al eens eerder gedaan en de “debutanten” waren ook meteen verkocht. Na de welverdiende lunch in het gezellige restaurant Knizeci Plane (net als ons hotel echt in de middle of nowhere) moesten we weer behoorlijk klimmen om terug te komen in ons hotel. Helaas verzwikte Connie onderweg haar enkel. Het ging elke dag wel een stukje beter, maar pas op de laatste dag kon ze weer op de ski’s.
Barre tocht naar Kvilda
Om bij ons hotel te komen moet je de laatste 6 km door een beschermd natuurgebied. Je mag daar alleen maar met de auto rijden om op de aanreisdag naar het hotel te komen en op de vertrekdag weer naar huis te rijden. Dus in de winter vinden alle verplaatsingen op de ski’s plaats, geweldig toch? En zo ging het grootste deel van de groep begeleid door heftige sneeuwbuien via een omweg naar Kvilda. Sidney mocht wel naar Kvilda rijden en zette daar Pieter en Lidwien af, die in Kvilda meteen aan de terugtocht naar het hotel begonnen. De anderen lunchten in Kvilda en konden de boodschapjes (er zijn daar een paar sportwinkeltjes en een piepklein supermarktje) bij Sidney inleveren, voordat ze aan de lange terugweg begonnen.
Die Tsjechen sporen (niet)
Pas als het stopt met sneeuwen gaan de Tsjechische loipetrekkers op pad. Dat betekent niet, dat er op de dagen met sneeuwval geen sporen zijn. De Tsjechische langlaufers sporen dan gewoon op de oude manier, met hun ski’s en dat in grote getale. Maar na de sneeuwval van woensdag zou het dan toch gaan gebeuren. Woensdagavond was het spannend aan tafel, want we hadden een site gevonden, waarop je live kon volgen of de loipetrekkers op pad waren en welke loipes ze dan trokken. Groene loipes op de kaart betekende vers gespoord en voor elke dag dat er daarna niet gespoord werd was er een andere kleur. Woensdagmiddag had de loipetrekker uit Kvilda al een stukje groen gemaakt, maar dat bleek een “schijnbeweging” om bij de nieuwe finish van de Sumavsky marathon te komen. Maar tijdens het avondeten werden de loipes vanaf 3 kanten dan toch groen: de loipemachines uit Kvilda, Bodrava Lada en Modrava waren op pad. Er ging een luid gejuich op, toen de Kvilda-machine de afslag richting ons hotel maakte en inderdaad even later zagen we het zwaailicht.
Langste tocht naar Modrava dag 4
Na de les van Helene en Sidney donderdagochtend, stond voor de meesten de tocht naar Modrava op het programma. Om de lunchplek daar te halen moest je wel minimaal 30 km langlaufen en dat met bijna 700 hoogtemeters klimmen! Zo gingen de groepjes op weg. Lisette, Gerda, Erwin en Peter waren de eersten in de Pivovar Lyer, waar we van heerlijke lekkernijen genoten in het fijne restaurant en de bierbrouwerij. Op de stamboom in het restaurant was te zien, dat de hele verre voorouders van Lyer uit Leiden kwamen. Iets later kwamen Toine (skatend), Helene en Sidney en tot slot Pieter, Wendy en Michiel aan.
Sidney kwam vlak voor Modrava nog een naamgenoot tegen.
Na een heerlijke lunch begon de zware terugweg met maar liefst 400 hoogtemeters klimmen. Iedereen kwam op zijn tandvlees in het hotel aan. Vooral voor de “blauwe” deelnemers was dat een geweldige prestatie. Terug in Bucina hoorden we dat Connie 3 km had kunnen wandelen. Silvia en Lidwien hadden 2 mooie rondes naar Finsterau gemaakt. Gelukkig kon de binding van de ski van Lidwien, die kapot was gegaan, nog worden gerepareerd.
Madam Cokolada en voorbereidingen op de Sumavsky Marathon
Vrijdag was het dan eindelijk zo ver: de tocht naar Bodrava Lada en Madam Cokolada, een fijn restaurantje, waar je naast snacks en taartjes ook een kannetje pure chocola kon bestellen. De rode groep had eerst nog skatingles op de Buchwaldloipe net over de grens met Duitsland, die tijdens de les weer vers werd gespoord. De blauwe groep ging alvast op pad naar Bodrava Lada en kreeg op het eerste stuk les van Helene. Alleen Connie kon nog niet mee en Sidney en Toine wilden niet mee, want die moesten zich voorbereiden op de Sumavsky Marathon, die uiteindelijk toch, op een verkort parcours, door kon gaan. Na het bezoek aan Madam Cokolada, was het maar goed dat de terugweg vanuit Bodrava Lada weer veel klimmen was, want anders waren de calorieën niet verbrand. Pieter nam zelfs 2 taartjes en daarna nog Palacinka! Voor Silvia en Lidwien was dit de langste tocht van de week, bravo! ’s Avonds konden we bij de schemering nog een keer genieten van het fantastische uitzicht vanuit ons hotel. Je kon de 150 km verderop liggende Alpen weer zien liggen.
Marathon en laatste tochten
Toine en Sidney gingen al voor het ontbijt met het busje richting Kvilda en daarna in een bus van de organisatie naar startplaats Modrava, voor hun 24 km skating marathon. Normaal gesproken stond er 46 km op het programma, maar deze tocht met finish net buiten Kvilda was minstens zo zwaar. Er zat een klim van 9 km in en er moesten maar liefst 500 hoogtemeters worden geklommen. De loipes lagen er geweldig bij en het weer was prima. De verrassing kwam aan het eind toen na 24 km en een vlammende eindsprint bleek, dat de organisatie er op het laatst nog 1 km aan vastgeplakt had. Dus vlak voor de finish vlag werd je doodleuk nog een keer de andere kant opgestuurd. Dat was nog niet zo erg geweest, als er in die extra lus niet nog een pittige klim had gezeten. Zeer moe, maar voldaan, kwamen ze over de finish en werden ’s avonds door de groep met een gouden stroopwafel (foto) gehuldigd. De anderen, inclusief Connie, die eindelijk weer op de latten kon, genoten we op de laatste dag nog een keer van de heerlijke loipes naar Finsterau en Knizeci Plane.
Het weer
Wat we deze week nog niet hadden gehad kwam zondag: plensregen. Toen beseften we wat een mazzel we in de rest van de week hadden gehad. Alle soorten weer en loipes, maar gelukkig geen regen. Peter en Erwin waren nog van plan om aan de klassieke marathon mee te doen, maar zagen daar met dit weerbericht maar vanaf. Dus vertrok iedereen na het ontbijt huiswaarts of voor nog een sneeuwweek elders en reed met weemoed weg vanaf deze zeer bijzondere plek, waar je zo geweldig kan langlaufen.
