De maand september is vaak de mooiste maand van het jaar om in de bergen te gaan fietsen, dat bleek ook wel afgelopen week tijdens de Super Giro Dolomiti. De hele week hebben we, op één buitje na, schitterend fietsweer gehad; helder, zonnig weer met temperaturen van 18 tot 25 graden.
Bijna alle bekende beklimmingen van de Dolomieten
Tijdens de Super Giro Dolomiti rijd je zo ongeveer alle bekende Dolomieten beklimmingen in een week tijd.
We begonnen op zondag boven Brixen oftewel Bresseano met misschien wel de zwaarste klim van de week. Namelijk de Würzjoch ook wel de passo di Erbe genoemd. Deze beklimming is vanaf vijf verschillende kanten te beklimmen. Wij beklommen de Würzjoch vanaf Lüsen over een zeer smalle weg met percentages oplopend tot wel 16%! De toon was gezet op deze eerste klim en de renners wisten meteen wat ze de rest van de week konden verwachten.
De Dolomieten kenmerken zich door het feit dat je op een relatief korte afstand heel veel hoogtemeters kan maken. De beklimmingen volgen zich heel snel achter elkaar op. Moe en nog een beetje onwennig kwam iedereen aan op de Würzjoch. Daarna volgde de fijne ‘loper’ naar de Pederu Hutte en vervolgens de Furkelpass vanaf San Vigilio.
Drie deelnemers kozen op de eerste dag de groene route door het Pustertal; een mooie rit waarbij je lekker kan wennen aan het klimmen.
Dag 2 Schitterend uitzicht over de Dolomieten.
De tweede etappe gaat van Toblach/Dobbiacho in het Pustertal naar Rocca Pietore over de Tre Croci en de Giau. De enige dame in het gezelschap koos voor de Falzarego in plaats van de Giau. Op zowel de Giau als de Falzarego werd er genoten van een schitterend uitzicht over de Dolomieten. In Rocca Pietore hadden we een heerlijk hotel met fantastisch Italiaans eten. We troffen het want in dit hotel verbleven we 2 nachten.
Dag 3 Snelheidsrecords werden verbroken
Vandaag werd er een ronde gereden met bekende beklimmingen zoals de Falzarego, de Campolongo, de Pordoi en, alsof dat nog niet genoeg was, als afsluiter de Passo di Fedaia! Veel van de renners kende een groot deel van het parcours door hun eerdere deelname aan de Maratona Dolomiti.
In twee verschillende groepen werd er koers gezet naar de top van de Pordoi waar de bevoorrading van de dag gepland was. De enige bui van de week overwonnen de deelnemers tijdens de beklimming van de Fedaia. Gelukkig was het aan de andere kant van de klim, in de afdaling, droog. De afdaling van de Fedaia staat er namelijk om bekend dat het één van de snelste in de Dolomieten is. Er zijn lange rechte stroken asfalt die afdalen met gemiddelde percentages van 15%. Zowat iedereen verbrak in deze afdaling dan ook hun snelheidsrecord. Jeroen tikte zelfs de 97 km per uur aan.
Dag 4 Culinair hoogtepunt in San Martino di Castrozza
Helaas moesten we na twee dagen culinair genieten het hotel in Rocca Pietore verlaten en reden we verder naar het zuiden. We zouden de Dolomieten vandaag even uitrijden om er vervolgens weer terug in te rijden en te eindigen in het wintersportdorp San Martino di Castrozza. Het parcours ging over de Staulanza, de Duran, de Cereda en als uitsmijter twee-derde van de beklimming van de passo Rolle.
Er werd tijdens de etappe genoten van de rustige Italiaanse dorpen en van een pizza aan de voet van de Rolle. In twee homogene groepen, die inmiddels goed op elkaar ingespeeld waren, kwamen de renners aan in het hotel op 1.450 meter.
Het diner in het hotel in San Martino bleek nog uitgebreider en verfijnder te zijn als dat in Rocca Pietore. Voldaan van de overweldigende dag en het diner werd er uitgebuikt en vooruitgeblikt op de vijfde etappe, tijdens de briefing, in dikke fauteuils in de lobby van het hotel.
Dag 5 Koninginnenrit
De vijfde rit bracht het peloton terug naar het centrum van de Dolomieten. Begonnen werd er met het laatste deel van de passo Rolle gevolgd door de passo Valles en de Pellegrino, die minder onregelmatig bleek te zijn als de reisleider voorspeld had.
De laatste klim van de dag was de passo Sella vanuit Canazei. Tijdens de beklimming van de passo Sella heb je schitterend uitzicht op het Sella massief en de Rozengarten, twee indrukwekkende Dolomieten massieven waar je tussendoor fietst. Slalommend tussen auto’s door werd er afgedaald richting het Val di Gardena en het plaatsje Selva, ook wel Wolkenstein genoemd. Hier maakte we ons op voor de laatste etappe terug naar Brixen.
Tijdens het avondeten werden vele Strava segmenten met elkaar vergeleken en daagde men elkaar, op een leuke manier, uit voor de laatste rit.
Dag 6 Alles uit de kast op de flanken van de klim naar Lajen
In de laatste rit zitten iets meer dalende kilometers dan klimmende, maar alsnog overbrugde beide groepen ruim 2.200 hoogtemeters en zwart zelfs 3.100 hoogtemeters.
Op de flanken van de beklimming naar Lajen werd er geklommen alsof het de Giro d'Italia was, waarbij vooral Jeroen en Wibo elkaar ‘het snot voor de ogen reden’.
Na een lange etappe en een onvergetelijke week finishte iedereen in hotel Mair am Bach boven Brixen. In de tuin van het hotel werd er geproost op de mooie week en de geleverde prestaties. Daarna werd er nog een keer ‘gestapeld’ tijdens het typische Sud-Tirolse diner.
Beste racefietsers het was een heerlijke week, bedankt!
