Lees in dit fotoverslag over de verkenning van twee nieuwe langlaufreizen.
Sumava verkenning langlauf
We kwamen nog bij daglicht de Tjechische grens over en kregen dus meteen een goede indruk van hoe het gebied er uit zag. We kwamen vanaf Passau uit het Bayrische Wald, waar de Sumava direct aan grenst. We zagen veel bos, maar daartussen ook prachtige glooiende open stukken en een heerlijk pak sneeuw. En we zagen ook alleen maar kleine dorpen en heel weinig auto’s op de wegen. Die wegen waren allemaal nog wit van de sneeuw en niet zwart van de pekel. Ook dit deed ons alle drie denken aan Scandinavië en die vergelijking kwam de komende dagen vaak terug.
Ver weg van de bewoonde wereld
Nadat we Rick in zijn hotel hadden afgezet reden Helene en ik verder naar het door ons uitgezochte hotel. We hadden al het gevoel, dat we ver van de bewoonde wereld waren, maar dat kon nog erger of liever gezegd beter. De laatste 6,5 km reden we over een weg, die net voor één auto breed geruimd was. Je moest ook eerst bellen, want bij een tegenligger zou één van de twee de hele weg achteruit moeten.
Heerlijk hotel
Toen we aankwamen was het donker, maar we zagen meteen dat het hotel erg mooi was. Nadat we de kamer hadden betrokken en heerlijk hadden gedineerd vonden we het de 4 sterren al meer dan waard. Bij het ontbijt kwam daar nog het fantastische uitzicht bij. Het hotel ligt op 1200 meter en op heldere dagen kun je de 160 km verderop liggende Alpen zien liggen. Na wat foto’s gemaakt te hebben pakten we de skinski’s en gingen we op pad voor een grote ronde.
Overal loipes
Met de auto kun je hier niets beginnen, maar met de ski’s des te meer. De loipes gingen echt in alle windrichtingen, wij kozen vandaag voor het noorden. De ronde via Filipova Hut en Kvilda was werkelijk fantastisch. De meeste loipes waren alleen voor klassiek gespoord. Op de eerste 4 km lag daar nog een dun laagje gevallen sneeuw bovenop, maar richting Modrava waren de loipes vers gespoord. Het ging op en af door bos en over open vlaktes, met steeds weer grandioze uitzichten. We kwamen niet onder de 1050 meter en er lag een dik pak sneeuw. We zagen wel veel dode bomen en we vroegen 2 oudere Duitsers (die in een plaatsje net over de Duitse grens gestart waren) of dat nog van de “zure regen” kwam. Nee de “Borkenkäfer” (schorskever) was de oorzaak. Na een paar kilometer kwamen we steeds weer bij een splitsing waar we weer alle kanten op konden. Dat kennen we eigenlijk ook alleen van Scandinavië en is in Midden-Europa eenmalig.
Bekijk op de loipekaart hoe het loipenetwerk eruit ziet.
Pannekoeken en Knödel
Rond koffietijd kwamen we op een prachtig open stuk, waar het dorpje Filipova Hut lag. In een gezellig restaurantje namen we koffie met palačinka (pannekoek met jam en een bolletje ijs), heerlijk! Het tweede deel van de tocht ging weer meer door het bos en in het knusse dorpje Kvilda zochten we een restaurantje op. Daar waanden we ons weer een beetje in de bewoonde wereld, omdat de tv aan stond met de Olympische Spelen. We zagen Johannes Høsflot Klæbo er de Sprintfinale winnen, niet echt verrassend, maar wel indrukwekkend. Ondertussen aten we Knedlíky s gulášem (Knödel met Gulasch) en moesten natuurlijk met Tjechische Kronen betalen. Mijn briefjes van 50 bleken niets meer waard te zijn, daarvoor in de plaats zijn munten gekomen. Maar dat mocht de pret niet drukken, het vreemde geld maakte het vakantiegevoel alleen maar meer.
Rick maakt de 70 km vol
Na het eten liepen we door het dorp naar de loipe, die ons weer terug in het hotel zou brengen. Het was weer flink klimmen en met 30 km op de GPS vonden we het mooi voor vandaag. Bij het inladen van de foto’s beleefden we nog een keer de fantastische dag. We hadden al weer zin in morgen. Aan het einde van de middag haalde ik Rick op uit het andere hotel, zo’n 40 minuten verderop. Nou ja, Rick zijn bagage dan, want hoewel het al begon te schemeren wilde Rick liever terug skiën naar het hotel. Dus ik reed de omweg weer terug met zijn bagage en Rick maakte de 70 km vol (waarvan de helft in ongespoord terrein). In het hotel aten we weer heerlijk en Rick natuurlijk letterlijk voor twee. Het trof, dat ook in dit afgelegen hotel het Weizenbier al was doorgedrongen!
Naar Duitsland
Onze tweede dag voerde ons naar Duitsland. De grens is hier erg dichtbij, een paar stukjes Ijzeren Gordijn zijn nog bewaard gebleven. De Sumava is mede door dit ijzeren gordijn zo afgelegen. Na de tweede wereldoorlog werd de overwegend Duitse bevolking verdreven en mochten er alleen maar militairen het gebied in. Doorgaande wegen naar Duitsland zijn er alleen bij Strazny en Zelezna Ruhda. In het hele tussenliggende gebied zijn die er niet. Ook aan de andere kant van de grens ligt er een enorm loipenet en de loipes waren nog wat beter gespoord, maar zoals de Wirt in een Duits restaurantje zei; in Tjechië is het mooier. Na de koffie met een Germknödel gingen we dus weer terug Tjechië in en trokken toen over de loipes zuidwaarts.
Tjechische slingerloipes
Die loipes slingerden dan weer over heerlijke hoogvlaktes met loofbomen en dan weer door dichte bossen met naaldbomen. En niet zoals in Duitsland alleen maar over die brede 'Forststrassen', nee ook heerlijk slingerend door het terrein. En ook vandaag konden we weer erg vaak kiezen, gaan we naar links, rechts of toch maar rechtdoor? Je moet de kaart wel heel goed in het hoofd hebben of er bij pakken, want anders ga je zo de verkeerde kant op! En dan kom je niet, zoals bijna overal in de Alpen, na een extra rondje weer terug! Ook nu was er weer een lekkere lunch in een authentieke Tjechische hut in 'niemandsland'. De terugweg ging weer door een heel ander landschap, we konden er geen genoeg van krijgen. Ook nu hadden we weer 30 km op de teller.
Nog meer langlaufparadijs
Vandaag alweer de laatste dag van onze verkenning. We verlieten ons geweldige hotel over het 'éénbaans' weggetje. Terug in de bewoonde wereld reden we naar Horska Vilda. We waren de laatste dagen al aardig verwend, maar daar was het nog mooier en kon je op alle omliggende loipes ook skaten. We maakten weer een prachtige ronde. Het terrein is hier wat vlakker en dat betekende meteen veel meer Tjechen op de loipe. Andere nationaliteiten zie je hier nauwelijks. Rick wisselde zijn BC-ski’s tegen langlaufski’s en we maakten nog wat foto’s.
Nové Hutè aan de rand van het plateau
In Horska Vilda kochten we nog een reliëfkaart, want voor het uitzetten van de BC-tochten zijn de hoogteverschillen erg belangrijk. En op die kaart kan je ook goed zien, waar de immense hoogvlakte precies ophoudt en het dus minder sneeuwzeker wordt. We reden eerst nog naar Nové Hutè, dat aan de rand van de hoogvlakte ligt. Daar waren dus vrij lange liften en lopen de loipes aan de bovenkant langs.
Zwiesel, de plaats van een paar NK’s langlauf
Op de terugweg naar huis (Werfenweng in Oostenrijk) reden we nog een keer dwars door het gebied en via Srni en Zelezna Ruhda en zagen we onderweg: heel veel natuur en erg veel loipes! Terug in Duitsland reden we nog even door Zwiesel, de plaats waar in de jaren 80 de Nederlandse kampioenschappen een paar keer georganiseerd werden en waar Helene en ik natuurlijk leuke herinneringen aan hadden. De huisjes waar we toen altijd bivakkeerden met de grote jeugdselecties stonden er nog.
Op de terugweg naar Oostenrijk, waar je toch ook heerlijk kunt langlaufen op de loipe achter ons huis, hadden we al een beetje heimwee.
Šumavský Skimarathon
Morgen mag ik al weer terug en doe mee aan de 46 km vrije stijl marathon. Want dit fantastische langlaufgebied heeft natuurlijk een eigen marathon, zelfs in de categorie Euroloppet: de Sumavsky Skimarathon met op zaterdag 23 en 46 km vrije stijl en op zondag 23 km en 45 km klassiek. Aan de uitslagenlijsten van de afgelopen jaren kun je al zien hoe sneeuwzeker het gebied is. Het gaat eigenlijk altijd door, met heel af en toe een ingekorte afstand. De sneeuwtoestand is fantastisch, maar het wordt wel erg koud!
Langlaufen in Sumava?
Naar aanleiding van de bovenstaande verkenning heeft Sidney een schitterende reis ontwikkeld! Bekijk de reispagina voor meer informatie, data en prijzen:
