Nadat we de geciviliseerde wereld langzaam achter ons hadden gelaten kwamen we steeds dichter bij de rust, natuur en weidsheid van het Sylarna gebied. Iets waar we allemaal zo naar verlangden. Nog voordat de reis officieel begonnen was, werd ons (wederom) duidelijk dat er met moeder natuur niet te spotten valt.
Improviseren
Het waaide stormachtig hard en de toegangsweg naar de startplaats was dicht. Dat betekende gelijk improviseren. Omdat we de eerste dag meteen een lange afstand moesten afleggen was het gezien de omstandigheden, het tijdstip en de verdere weersverwachting niet verantwoord te vertrekken. Dat betekende dat we de eerste dag in de middag een toertje rondom de hut maakten, waarbij er nog voornamelijk aandacht aan de afdaaltechnieken werd besteed. ’s Avonds kookten we gezamenlijk en keken we uit naar al het moois wat zou komen gaan.
Op naar de hut
Met stralende zonneschijn en harde, ijzige omstandigheden vertrokken we en kon het echte avontuur beginnen. We liepen niet langs de gestaakte route maar maakten een lange ongerepte doorsteek, wat prachtige plaatjes opleverde. We lunchten net achter een windluwe sneeuwwal alvorens we het laatste stuk met een stijgende tendens naar de hut voor onze kiezen kregen. Eenmaal aangekomen bij de knusse hut vertelde de huttenwaard dat we er zeer verstandig aan hebben gedaan gisteren niet naar de hut te komen. De voldoening van een mooie dag werd daardoor alleen maar groter. In de avond werden we door dezelfde moeder natuur getrakteerd op een prachtige volle maan, die de hele vallei en omgeving idyllisch verlichtte.
Vergezeld door een zonnetje
De volgende ochtend was het uitzicht wederom fenomenaal tijdens de Backcountry Trekking Sylarna reis. De maan was er nog steeds en net boven de wolken kwamen de imposante toppen van het Sylarna- en Helags-massief uit. Vergezeld door een zonnetje liepen we jodelend de hut uit en hadden zin in onze volgende verplaatsing. Afdalen met een enorme witte vlakte voor je neus, waarbij iedereen kon kiezen voor zijn eigen weg of de “veilige” weg achter Rick aan. Nadat we in het dal de vellen hadden opgedaan begon de eerste klim die we met de stijgvellen omhoog liepen. Kort daarna lunchten we in een gezellig knus schuilhutje. Met nog de exact helft van de kilometers te gaan was de spirit nog steeds volop aanwezig en liepen we richting de hut waar we zouden overnachten. Hier werd het op het laatste een stuk winderiger en het zicht beduidend minder. Een voorteken voor het weer van de volgende dag. In de middag zaten we gezamenlijk in de grote sauna waar we de groep van Saar in de verte zagen aankomen. We verwelkomden hen vanuit de sauna, wat voor veel hilariteit zorgde. Na een heerlijk avondmaal en gezelligheid doken we ons bed in.
De koninginnenetappe
Harde wind en weinig zicht, dat was het uitzicht toen we in de ochtend door de ramen keken. Met 25 kilometer op het programma zou dat een lange dag en mooie uitdaging worden, mentaal en fysiek. Gelukkig waren de windgoden ons in de ochtend goed gezind, want we hadden bij vertrek wind mee. Ook nu liepen we grotendeels onze eigen route zonder dat we andere mensen of rode kruizen zagen, veelal door zachte sneeuw in de rivierbedding. Vlak voordat we bij ons schuilhutje annex lunchplek waren kwam het zonnetje er door en opende zich een fantastisch panorama.
Tijdens de lunch betrok het weer gelijk en begon het harder te waaien. Omdat het vervolgtraject omhoog was en door een zeer smalle kloof tussen twee joekels van bergen in, betekende dit ook een enorm tochtgat. We hadden nu echt storm tegen, maar gelukkig was het zicht nog redelijk goed. Gedisciplineerd liepen we als groep omhoog en waren blij toen we bij het schuilhutje aankwamen. Wat een belevenis was dit zeg! Nadat we opgewarmd en aangesterkt waren, vertrokken we weer uit de hut. Nadat we de vallei door waren opende zich aan de andere kant van de vallei weer een totaal ander beeld. We zagen de meren in Noorwegen liggen en konden in de verte zien waar we naartoe moesten voor onze eerste hutovernachting in Noorwegen. Als je dacht dat de dag nog mooier kon dan had je het mis. Het zonlicht dat in combinatie met de wolken en het latere rode avondlicht verscheen, dat is eigenlijk moeilijk te beschrijven. Dat was echt een moment om in je op te nemen en bij moeilijke momenten in het “normale” leven weer aan terug te denken
Uitzicht op Noorwegen
Na een welverdiende nachtrust begonnen we de dag met prachtig en rustig weer. Tussen de bomen door klommen we naar een soort plateau waar we onze eigen doorsteek maakten en de gemarkeerde route verlieten. We lunchten op een plek met uitzicht op Noorwegen en vervolgden onze weg. Gezien de gunstige weersomstandigheden besloot Rick om de doorsteek te maken die hij het jaar daarvoor ook met de toerski’s had gemaakt. Een prachtige belevenis en het voelde daadwerkelijk als een expeditie. We werden beloond met een lange afdaling en aan de andere kant van de hut dan de uitgepeilde route kwamen we aan bij de Sylarna-hut. Vlak na aankomst begon het te sneeuwen en te waaien en kwam de weersvoorspelling uit. We waren allen blij met onze beslissing en voor het eerst hoefden we ons morgen niet te verplaatsen.
Avonturiers
In de ochtend was het relaxt ontbijten en hadden we geen haast, zeker ook niet toen we naar buiten keken en de tegenoverliggende hut nauwelijks konden zien. Inmiddels was het ook een stuk kouder geworden (-12) wat met de harde wind erg koud aanvoelde. Uiteindelijk waren er vier avonturiers die toch de weersomstandigheden wilden trotseren en samen met Rick op pad gingen voor een ongeveer drie uur durende dagtocht. Het zicht was inmiddels tot 0 verminderd en we liepen daarom kort bij elkaar omhoog naar de geplande plek. Hier pakten we de bothy-bag (noodschuiltent) erbij en hier zaten we zo'n 20 minuten met zijn vijven in om op te warmen en wat te eten en te drinken. Ook hier zat de stemming er weer goed in. Na een zeer koude en lastige afdaling bereikten we onze hut weer, waar we allemaal de conclusie trokken dat dit heel tof was maar dat dit geen hele dag had moeten duren.
De normale wereld
Al snel gingen we weer van de kruizen af en maakten we een hele mooie doorsteek van alles en iedereen verlaten. Hier lunchten we in het zonnetje. We wilden hier eigenlijk niet meer weg. Na een heerlijke afdaling kwamen we met een weeïg gevoel weer bij onze startplek aan. Het begon tot ons door te dringen dat het avontuur ten einde was gekomen en dat we weer terug moesten naar de normale wereld. Des te mooier en waardevoller dat ik dit avontuur met jullie heb mogen beleven. Ik wil jullie nogmaals bedanken voor jullie gezelligheid, enthousiasme en mooie week samen!
Blijf gezond. Rick
Ook toerlanglaufen in Sylarna?
Ga naar de reispagina voor meer informatie, data en prijzen.
